کلامیدیوز در پرندگان

کلامیدیوز در پرندگان 

کلامیدوزیس که به نام psittacosis نیز شناخته می شود ، بیماری مشترک انسان وپرندگان است که تعداد زیادی از گونه های مختلف پرندگان را تحت تأثیر قرار می دهد. این عفونت توسط باکتری داخل سلولی Chlamydophila psittaci ایجاد شده و در پرندگان و کبوتران و طوطی سانان  بسیار شایع است ، اگرچه تقریباً همه گونه های پرندگان قادر به ابتلا به این عفونت نیستند. بعضی از پرندگان ممکن است ارگانیسم را حمل کنند اما علائمی نشان نمی دهند ، در حالی که بقیه بلافاصله پس از عفونت یا پس از استرس کمی بیماری را نشان می دهند طوطی های  که درگیری بالینی دارند  می توانند میزان بالایی از مرگ و میر را داشته باشند.

این بیماری می تواند از پرندگان به انسان منتقل شود. این بیماری در انسان اغلب با طوطی ها در ارتباط است و به این بیماری تب طوطی لقب داده می شود

یک بیماری مشترک بین انسان و دام که تعداد زیادی از گونه های پرندگان را تحت تأثیر قرار می دهد ، هنگامی که پرنده توسط باکتری chlamydophila psittaci آلوده می شود ، کلامیدوز رخ می دهد.

علائم کلامیدیوز در پرندگان

شدت علائم به عوامل مختلفی بستگی دارد:

حدت ارگانیسم

دوز عفونی

استرس

گونه پرندگان تا چه حد در معرض عفونت حساس هستند

علائم عفونت در پرنده  ممکن است موارد زیر باشد:

 ترشح از بینی و چشم های

ورم ملتحمه

سینوزیت

مدفوع مایل به سبز و یا مایل به زرد

تب

عدم فعالیت

پرها بهم ریخته به نظر می رسند

ضعف

بی اشتهایی

کاهش وزن

کلامیدوز ممکن است در پرندگان رخ دهد و به افراد منتقل شود. همه گیری در عفونت انسان توسط C. psittaci در سال 1929 در ایالات متحده و اروپا اتفاق افتاد. خوشبختانه ، بهبودهایی در غربالگری این بیماری در پرندگان مشاهده شده است که باعث کاهش تعداد افراد مبتلا به آن شده است. در سراسر ایالات متحده ، هر سال 100-200 مورد عفونت در افراد گزارش می شود. تصور می شود که تعداد واقعی عفونت ها به طور قابل توجهی بیشتر باشد. خوشبختانه ، درمان این عفونت در افرادی که آنتی بیوتیک دریافت می کنند ، آسان است ، اگرچه در صورت عدم درمان فرد آلوده می تواند کشنده باشد.

دلایل کلامیدیوز در پرندگان

کلامیدوز در نتیجه عفونت توسط ارگانیسم باکتریایی به نام Chlamydophila psittaci (همچنین به Chlamydia psittaci معروف است). انتقال معمولاً از طریق استنشاق باکتری حاصل از مدفوع خشک است. پرندگانی که ناقل در نظر گرفته می شوند ، اغلب باکتری ها را منتقل می کنند. این پرندگان علائم بیماری را نشان نمی دهند ، با این حال ، ارگانیسم از طریق مدفوع آنها دفع می شود.

تشخیص کلامیدیوز در پرندگان

اگر متوجه شدید پرنده شما بیمار است ، بهتر است او را نزد دامپزشک  پرندگان خود ببرید. پس از انجام معاینه فیزیکی ، دامپزشک پرندگان  می تواند آزمایشاتی را برای تایید تشخیص پرنده خود انجام دهد. چندین آزمایش در تشخیص کلامیدیوز کمک می کند. این آزمایشات معمولاً نشان می دهد که آیا پرنده  به باکتری آلوده شده است ، حتی اگر علائمی از بیماری نشان نمی دهد. نتایج بر اساس تأثیر بیشتر روی اندامها و شدت بیماری در پرنده متفاوت خواهد بود.

افزایش  اسیدهای صفراوی پلاسما ، AST ، LDH و اسید اوریک دیده شود. مدفوع پرنده همچنین می تواند از نظر ارگانیسم بررسی شود ، اگر پرنده  در زمان جمع آوری نمونه به طور فعال باکتری ها را دفع نکند ، این آزمایش مثبت نخواهد بود. دامپزشک متخصص پرندگان  ممکن است تصمیم بگیرد که رادیوگرافی یا لاپاراسکوپی انجام دهد تا ببیند آیا بزرگ شدن کبد یا طحال یا هرگونه ضخیم شدن در کیسه های هوای  دیده می شود یا خیر .

درمان کلامیدیوز در پرندگان

اگر پرنده مبتلا به عفونت کلامیدیوز باشد ، به درمان با آنتی بیوتیک نیاز دارد. داکسی سایکلین معمولاً آنتی بیوتیک توصیه شده است و می توان آن را از طریق دهان ، از طریق تزریق یا در آب یا غذای او به پرنده خود داد. از آنجا که آنتی بیوتیک فقط در صورت فعال بودن و تقسیم شدن باکتری ها از بین می برد و ممکن است برای یک دوره غیرفعال باشند ، برای اطمینان از کارآیی حداقل 45 روز درمان انجام می شود.

داکسی سایکلین باعث می شود پرنده  بیشتر در معرض عفونت مخمری باشد ، بنابراین دامپزشک  پرندگان ممکن است به شما توصیه کند در طول درمان داروی ضد مخمر مصرف کند. دامپزشک پس از 45 روز مصرف داکسی سایکلین ، پرنده  را آزمایش می کند تا تأیید کند که درمان موثر بوده یا خیر . همانطور که پرنده شما تحت معالجه قرار می گیرد ، سرانجام  دفع باکتری دیده نخواهد شد .

بهبود کلامیدوز در پرندگان

در حالی که پرنده  تحت معالجه قرار دارد ، باید مراحلی  طی شود تا  افراد به این باکتری آلوده نشوند.پرنده  باید در حین درمان ایزوله شود و یک نفر باید مسئولیت کلیه نظافت ، جابجایی و معالجه را برای محدود کردن تعداد افراد در معرض  پرنده بیمار داشته باشد.

فردی که با پرنده کار می کند و محیط نگهداری پرندگان  را تمیز می کند ، باید لباس محافظ بپوشد که بتوان آن را ضد عفونی یا دور انداخت. این شامل دستکش ، عینک ، چکمه و حتی ماسک تنفسی خواهد بود. دامپزشک پرندگان  به شما آموزش می دهد که چگونه پرنده خود را به بهترین نحو نگهداری کنید و در عین حال حداقل مواجهه را داشته باشید .

حدود یک ماه پس از اتمام درمان 45 روزه با آنتی بیوتیک ، فضولات پرندگان شما باید از نظر باکتری آزمایش شوند. با این کار مشخص می شود که آیا درمان موفقیت آمیز بوده است. دامپزشک پرندگان  ممکن است آزمایش منظمی را برای کنترل باکتری بر روی پرنده  توصیه کند.

 قرار گرفتن پرنده در معرض پرندگان دیگر می تواند منجر به معرفی باکتری شود. خوشبختانه ، این بیماری قابل درمان است و با درمان مناسب پرنده به سلامت طبیعی باز می گردد.